قربانگاهی برای قلب و روح

خدا من ، انگار پاداش دوست داشتن رهایست،کاش اعتراف به دوست داشتنت نمیکردم،لحظه های سختی را بی تو می‌گذرانم  ،کاش برای داشتن داشته هایت من را قضاوت نکرده بودی، تصمیم به نوشتن نداشتم،عهدم را شکستم ، چون فکر میکردم تو را دارم و میتوانم با زبان قلبم  احساسم را نثارت کنم ،ولی غافل از قربانگاهی که برآیم محیا کرده بودی شدم ، آری شکست جسمم را دیدی ، روح و  قلبم را در قربانگاهت  پاره پاره کردی ،نمیدانم با جسم نیم بند بدون روح و قلب ، تو را  ، چشمانت و لبخند لبت را کجا بسپارم ، عزیزم  تمام دلخوشیت  را رها کردی  ،  چه خوب ثابت کردی دوست داشتنت را ، بدجور به دلم نشسته... چطور میشود که یک نفر اینقدر کسی کینه کسی را در سینه داشته باشد که این چنین بیرحمانه و انتحاری نابودش نماید؛ تمام اطرافم پر از عشق و دوست داشتنه و رهایم نمیکنند دنبال احیا قلب و روح و ...                                                                                                                     چقدر احساسات منفیت به روح و قلبم مینشیند،کاش پاکی قلبم آنقدر بزرگ بود که احساس گناهت را شسته بود ،مثل من ، افسوس که نشد...امیدوارم شیرینی زندگی نو و جدیدت گوارای وجودت باشد...

کرمان سرا...